ROZDZIAŁ 7

- Zrobiłabyś śniadanie? - zapytał zaspany przecierając oczy.

- Sam sobie zrób. Jestem zła, zmęczona i źle się czuję. - bąknęłam. 

Dzisiaj miałam naprawdę zły humor, a on od samego rana mnie wkurzał.

- Chyba rzeczywiście źle się czujesz. Może mogę ci jakoś pomóc. - chwycił delikatnie moją dłoń. Przynajmniej przestał mnie zadręczać.

- Nie, dzięki. No chociaż...przydałby się jakiś ciepły okład na brzuch.

- Moja ręka jest dość ciepła. - mrugnął do mnie.

- Aleś ty zabawny. Przyniesiesz ten okład czy nie?

- Ale ja mówiłem poważnie. Na serio to może pomóc. - oznajmił poważnie.

- Byleby mnie brzuch przestał boleć. Albo...zrób mi herbatę ziołową i po sprawie. Jest w szafce najwyżej w takim zielonym opakowaniu. - poinstruowałam go.

- Już się robi. - uśmiechnął się od ucha do ucha. Po paru minutach przyniósł herbatę w moim ulubionym kubku i położył ją koło łóżka.

- Dzięki. - bąknęłam i upiłam łyka. Trochę się skrzywiłam, a chłopak od razu to zobaczył.

- Niedobra? - spytał, siadając na materacu.

- Jak chcesz to spróbuj. - podsunęłam mu kubek pod nos. Niepewnie upił ziołowe paskudztwo. Śmiesznie zmarszczył nos i mlasnął językiem.

- Obrzydlistwo. Jak ty to w ogóle możesz pić?

- Bycie kobietą wymaga poświęceń, mój drogi. - zachichotałam.

- Są też plusy. - stwierdził, a mnie zaciekawiło, co miał na myśli.

- Niby jakie? - znów napiłam się tej obrzydliwej ,,herbaty na bóle''.

- Możesz spędzać czas w towarzystwie bardzo przystojnego młodzieńca, którym jestem.

- A skąd wiesz, że sprawia mi to przyjemność?

- Po prostu to wiem. -  oznajmił zadowolony z siebie. 

- Ktoś tu jest zbyt pewny siebie. - pstryknęłam go w nos.

- No na pewno nie ja. - udał, że się obraził. Nagle zadzwonił mój telefon.

- Podasz? - poprosiłam go.

Podał mi komórkę, a ja przyłożyłam ją do ucha.

*oczami Harry'ego*

- Halo?

Oczywiście nie usłyszałem co mówi osoba po drugiej stronie, ale reakcja dziewczyny utwierdziła mnie w przekonaniu, że to coś dobrego.

- Naprawdę?! Mogę ją odwiedzić?...Dobrze, dziękuję bardzo za informację.

- Co się stało? - spytałem kiedy się rozłączyła.

- Moja mama się wybudziła. - powiedziała uradowana i dała mi soczystego całusa. Spojrzałem na nią zszokowany i chwyciłem delikatnie jej dłoń.

- Wybacz. Trochę mnie poniosło. - pisnęła.

- Wiesz, twój uśmiech sprawia, że zaczynam lubić twoją mamę. - zaśmiałem się dźwięcznie.

- Nie lubisz mojej mamy? - oburzyła się.

- Mam być szczery? Odziedziczyłaś po niej urodę, ale nie charakter. Jesteś śliczna. tak jak ona, ale jesteś najmilszą dziewczyną jaką spotkałem, a twoja mama nie jest za milutka. - powiedziałem z kwaśną miną i przypomniałem sobie jak jej mama mnie spławiła. Chyba mnie nie lubi.

- Wiesz co? Może i moja mama nie jest najmilszą kobietą jaką znasz, ale zapewniam cię, że jest najważniejszą osobą w moim życiu i to, że się wybudziła to najlepsza rzecz, jaka mi się ostatnio przydarzyła. - powiedziała z poważną miną. -Zawieziesz mnie do niej? - poprosiła robiąc minę szczeniaczka, a ja oczywiście uległem.

*oczami Claire*

- Mamuś. - pisnęłam uradowana i pocałowałam ją w czoło. - Jak się czujesz? - spytałam troskliwie.

- Znacznie lepiej. - odpowiedziała mi ze słabym uśmiechem. - Co z ojcem?

 - Jest lepiej, ale na razie się nie wybudził. 

Kiedy to usłyszała znacznie posmutniała.

- Będzie dobrze mamo, zobaczysz. - pocieszyłam ją.

- Siedzisz w domu z bratem? - zapytała.

- Nie. Jeremy na jakiś czas przeprowadził się do Suzan. A ja mieszkam z... - popatrzyłam na nią zmieszana.

- A kim? - zniecierpliwiła się.

- Z Harrym. - odpowiedziałam niepewnie, bo wiedziałam, że nie przepada za nim z wzajemnością.

- Z kim? Przecież ci mówiłam, że to nie jest chłopak dla ciebie. - oznajmiła spokojnie.

- Mamo, zapewniam cię, że ja i Harry jesteśmy tylko przyjaciółmi. Nic nas nie łączy, a mieszka ze mną, bo nie chciałam siedzieć sama w czterech ścianach.

Nie chciałam jej okłamywać, ale ona teraz nie powinna się denerwować.

- Rób jak chcesz, ale nie mów, że cię nie ostrzegałam. - bąknęła i odwróciła się do mnie plecami.

- Zapamiętam. Muszę już iść mamo.

- Wpadniesz do mnie jutro? - spytała cicho.

- Pewnie, że wpadnę. Pa. - pożegnałam się z nią.

- Pa skarbie. Uważaj na siebie.

- Będę. - zapewniłam ją z uśmiechem i wyszłam z sali. 

Byłam niemile zaskoczona kiedy wyszłam przed szpital i nie zastałam tam Harry'ego ani jego samochodu. Stwierdziłam więc, że do niego zadzwonię.

- Harry?

- Yhm, we własnej osobie. - zachichotał.

- Gdzie ty jesteś? Miałeś na mnie czekać pod budynkiem, a cię tu nie ma.

- Przepraszam, zapomniałem ci powiedzieć, że mam coś ważnego do załatwienia. Zamów sobie taksówkę, ok? - poprosił.

- No dobra, zamówię. Przyjedziesz do mnie później?

- A mam inne wyjście.

- Pa. - pożegnałam go krótko.

- Pa kotku. - przewróciłam oczami i się rozłączyłam. 

Wykręciłam inny numer i zamówiłam sobie taksówkę. 10 minut później pojawiła się pod budynkiem. Wsiadłam do niej i od razu rzucił mi się w oczy bardzo przystojny taksówkarz.

- Dzień dobry. - przywitałam się z nim.

- No witam piękną panią. - zaczerwieniłam się słysząc jego odpowiedź.

- Na Wild Street 7, proszę. - powiedziałam.

- Już się robi.

Dopiero po połowie drogi uświadomiłam sobie, że taksówkarz źle skręcił.

- Przepraszam pana, ale źle pan skręcił. Nie tędy się jedzie na Wild Street.

Przeraziłam się nie na żarty kiedy usłyszałam jego odpowiedź.

- Ty naprawdę jeszcze nie poznałaś życia, dziewczynko. Lepiej módl się, żeby twój chłoptaś cię znalazł. - zaśmiał się złowieszczo. Po chwili dotarły do mnie jego słowa.

- To jest porwanie? - zapytałam drżącym głosem. W odpowiedzi zaśmiał się głośno.

- Brawo za spostrzegawczość, skarbie.

Auto z piskiem opon stanęło przed jakimś starym, opuszczonym magazynem. Błagam niech to wszystko okaże się po prostu złym snem. I niech ktoś mnie z niego obudzi.

_____________________________________________________________________

Jak wam się podoba pomysł wprowadzenia gangu? :D

Nie jestem pewna kiedy dodam następny rozdział, ale postaram się jutro xd

Kocham Was <3

_____________________________________________________________________