ROZDZIAŁ 7

                              Rozdział nie sprawdzony, przepraszam :d

- Od kiedy interesuje cię to, z kim rozmawiam przez telefon i o czym? - usłyszałam zirytowany głos dziewczyny Niall'a. Było to zaraz po tym, jak otworzyłam oczy i opuściłam krainę sennych koszmarów. Nie wiem czemu, ale nie zdziwiło mnie to, z kim kłóciła się blondynka.

- Od kiedy zamieszkałaś w łóżku mojego przyjaciela. - skrzywiłam się na jego ostry dobór słów. Wiedziałam, że Zayn był wybuchowy, ale czasem przesadzał. Mimo, że Dominica nigdy nie należała do wstydliwych osób, jej policzki wyraźnie poczerwieniały.

- Coś jest nie tak? - zapytał Niall, podchodząc do nich.

*oczami Niall'a*

- O co poszło tym razem? - przewróciłem oczami, podczas gdy ciągnąłem ją do pokoju.

- Odbywałam prywatną rozmowę, a twój kumpel nie dość, że podsłuchiwał, to na dodatek miał do mnie pretensje, bo podejrzewał, że cię zdradzam. 

- Miał rację? - chwyciłem ją mocno za ramiona i spojrzałem głęboko w niebieskie tęczówki dziewczyny.

- Nie, no coś ty? Jak w ogóle mogłeś tak pomyśleć?

- Kto to był? Do kogo dzwoniłaś? - dopytywałem się.

- Myślałam, że odrobinę bardziej mi ufasz.

- Zdradzasz mnie? - ponowiłem pytanie.

- Wiesz co? Tak, zdradzam cię ze swoim bratem.

- To z bratem rozmawiałaś? - zdziwiłem się.

- Tak. Jego dziewczyna ma za tydzień urodziny i chce jej zorganizować przyjęcie niespodziankę. Miałam mu pomóc, ale powiedział, że nie mogę dzisiaj do niego przyjść, bo ona tam będzie. Oczywiście nasz kochany Maliczek musiał wszystko odczytać inaczej.

Westchnąłem głośno, chowając głowę w dłoniach i poczułem narastający we mnie wstyd i gniew na samego siebie. Jak mogłem tak pochopnie ją ocenić? Jestem głupi i tyle.

- Przepraszam, naprawdę nie chcę się z tobą kłócić. Nie wiem, co mnie napadło. - oznajmiłem.

- Ja też nie chcę się z tobą kłócić. Wybaczam ci. - uśmiechnęła się delikatnie. Poczułem miłe uczucie w środku. Przytuliłem ją do siebie i pocałowałem jej czoło.

- Kocham cię. - szepnąłem, jeżdżąc dłonią po jej plecach.

- Ja ciebie też. - odparła, łącząc swoje miękkie malinowe usta z moimi w delikatnym pocałunku.

*oczami Perrie*

- Naprawdę nie możesz z tym przestać? Kiedy Claire była ,,nowa'' też bez przerwy się z nią kłóciłeś, pamiętasz? - zgromiłam go spojrzeniem i zaplotłam ręce na klatce piersiowej.

- O co ci chodzi? Po prostu jej nie lubię i tyle.

- Ale to nie oznacza, że masz się wtrącać w jej osobiste sprawy. A to z kim rozmawia przez telefon i o czym to chyba jest jej osobista sprawa. - zmierzyłam go zabójczym spojrzeniem.

- Sama dobrze wiesz, ile Niall musiał wycierpieć przez swoje byłe. Nie chcę znowu patrzeć na to, jak się załamuje. Ty chyba też nie. 

- To prawda, ale odpuśćmy im. Myślę, że Dominica mimo wszystko jest dla niego odpowiednia, a ja jako dziewczyna znam się na tym lepiej.

- Niech ci będzie, ale jakby co to będzie twoja wina. - wskazał na mnie oskarżycielsko palcem.

- Wiem. - uśmiechnęłam się szeroko.

*oczami Harry'ego*

- Co mu odbiło? - zapytała, wiercąc się nerwowo na łóżku.

- Zaufaj mi, to u niego nic nowego. - zaśmiałem się, a ona przeniosła na mnie swój zdziwiony wzrok.

- Ciebie to naprawdę bawi? A poza tym, co masz na myśli, mówiąc że to nic nowego?

- Pamiętasz, jak na początku naszego związku Zayn ciągle się z tobą kłócił? - spytałem, usadawiając się wygodnie na naszym wspólnym łóżku. Skinęła, potwierdzając moje słowa.

- To samo było z Danielle, Eleanor i Grace. Malik jest przewrażliwiony na punkcie swoich kumpli. Potrzebuje czasu, aby zaufać jakiejkolwiek dziewczynie, bo jego była dogłębnie go zraniła.

- Zdradziła go? - zmarszczyła brwi, zadając to pytanie.

- Gorzej wykorzystała finansowo. - oznajmiłem jej.

- A to suka. - syknęła z jadem w głosie.

- Skarbie, od kiedy ty używasz tak wulgarnego słownictwa? - zażartowałem i przyłożyłem rękę do klatki piersiowej.

- Od... W sumie to nie wiem. - wzruszyła ramionami.

Nagle jej krzyk przeszył powietrze, a ja spojrzałem na nią przerażony.

- Co ci się stało? - chwyciłem jej ramię w swoją dłoń. Po raz kolejny zwinęła się z bólu.

- Mój brzuch. - zdołała wyjęczeć. - Strasznie mnie boli.

- Zawiozę cię do szpitala. - oznajmiłem i już po chwili zorientowałem się, że dziewczyna straciła przytomność. Szybko wziąłem ją na ręce i wybiegłem z nią na korytarz. Po drodze natknąłem się na Zayn'a.

- Co jej jest spytał z przejęciem.

- Nie mam pojęcia. Zdążyła tylko powiedzieć, że strasznie boli ją brzuch, a później zemdlała. Muszę z nią jechać do szpitala. - powiedziałem szybko, a Zayn zaprzeczył, zatrzymując mnie.

- To nie jest dobry pomysł, żebyś prowadził w takich nerwach. Ja poprowadzę. - stwierdził, a ja postanowiłem, że nie będę mu się przeciwstawiał, bo zapewne ma rację. Jak zwykle zresztą.

Tak więc Zayn usiadł na miejscu kierowcy, a ja z tyłu, kładąc sobie Claire na kolanach. W takim właśnie ułożeniu ruszyliśmy do szpitala.

Kręciłem się bez celu po korytarzu, nie wytrzymując z nerwów, a Malik starał się mnie jakoś uspokoić.

- Stary, usiądź sobie na krześle i uspokój się. Napij się wody, albo kawy. Będzie dobrze, zobaczysz. Musimy być dobrej myśli...

Zanim zdążył dokończyć swój monolog, z sali mojej dziewczyny wyszedł lekarz. Na oko miał coś koło czterdziestki.

- Co z nią? - zapytałem poddenerwowany.

- Myślę, że powinien pan zapytać o to swojej dziewczyny. 

Bez słowa wbiegłem do jej sali i moje serce prawie stanęło, kiedy zobaczyłem, jak blada Lairi leży podłączona do rozmaitych rurek, przyglądając mi się ze łzami w swoich niebieskich niczym ocean oczach.

- Co się stało? - powoli zaczynałem się niecierpliwić?

- Ja... jestem w ciąży.